Beschrijving: Mijn Eerste Oorlog: Geregisseerd door Yariv Mozer. In de zomer van 2006, op 28-jarige leeftijd, werd ik plotseling opgeroepen als reservesoldaat in de Tweede Libanese Oorlog. Instinctief pakte ik mijn videocamera en trok er een schoenveter aan, die ik om mijn nek vastmaakte, vlak naast mijn geweer. Ik zei tegen mezelf dat deze camera een hulpmiddel zal zijn om te bemiddelen tussen mijzelf en de realiteit waarin ik werd geworpen: de realiteit van oorlog. Ik maakte deel uit van een artillerieregiment. Naarmate de dagen verstreken, begreep ik dat deze oorlog niet is zoals gepland. Gemengde ordes, steeds meer dode soldaten; Rommel en wanorde werden de woorden die deze oorlog beschreven. En zolang deze oorlog evolueerde en meer chaos en vernietiging met zich meebracht, bleef ik mijn camera gebruiken en fotograferen. Ik film de gezichten van soldaten, uitgeput en overweldigd. Ik hoorde het verlangen van de soldaat om hun verhaal te vertellen, om te praten over wat ze hebben gezien. De gevoelens waren van een zinloze oorlog en een sterke en duidelijke mislukking. Maanden nadat de oorlog voorbij was, werd ik gedwongen de personen te vinden die bij mij dienden. Degenen die ik tijdens de oorlog heb gevolgd. Degenen die ik per ongeluk ontmoette tijdens het ronddwalen, en wier gezichten en zielen in mijn gedachten waren gebrand. Zij zijn mijn voornaamste obsessie en karakters van de film. Ik volgde ze in hun dagelijks leven. Ze herinneren zich de beelden van deze oorlog en hoe deze zich daar momenteel mee verhouden. Mijn personages en ik gingen naïef naar deze oorlog met een duidelijk doel. We werden wakker, geschokt, geschokt, met twijfels en spijt. Ieder van ons, degenen die het overleefden, betaalde een prijs.